آیت الله مصباح: تقلید کوکورانه از ستاره‌های ورزشی و سینمایی ناشی از ضعف عقل است

به نام خدا

آیت الله مصباح یزدی:

کسانی که به واسطه علم، صنعت، تکنولوژی، ورزش و سینما شهرتی پیدا می‌کنند و ستاره می‌شوند؛ به طور طبیعی نظر عموم مردم ساده و کسانی را که خیلی در صدد تحقیق نیستند را به خود جلب می‌کنند، مردم دوستشان دارند، امضا می‌گیرند و می‌خواهند مانند آنها شوند.

برخی دلشان می‌خواهد از رنگ لباس، مدل مو، حرکات و رفتار از آنها تبعیت کنند تا شبیه آنها شوند، شلوار پاره می‌پوشند چرا که فلان بازیگر در فیلمی چنین پوششی داشته، این کار نوعی ضعف شخصیت و تقلید کورکورانه است؛ این رفتار نامعقول و ناشی از ضعف عقل است؛ کار به جایی می‌رسد در مورد مسائلی آن فرد مشهور تخصص ندارد نظر وی را می‌پرسند.

اگر یک جامعه ای در جهان گل کرد نیز امتیازاتی مادی از این دست خواهد داشت؛ مسائل صنعتی، داشتن تفریح گاه، موزه، علم، صنعت نظامی، تبلیغات رسانه ای برتر موجب می‌شود ملت هایی که اینها را ندارند خود را ضعیف دانسته و احساس حقارت کنند مانند بچه ای که در برابر هم سالان خود که ظاهری آراسته دارند احساس حقارت می‌کنند.

منبع

یا زهرا

آیت الله مصباح: تقلید کوکورانه از ستاره‌های ورزشی و سینمایی ناشی از ضعف عقل است

به نام خدا

آیت الله مصباح یزدی:

کسانی که به واسطه علم، صنعت، تکنولوژی، ورزش و سینما شهرتی پیدا می‌کنند و ستاره می‌شوند؛ به طور طبیعی نظر عموم مردم ساده و کسانی را که خیلی در صدد تحقیق نیستند را به خود جلب می‌کنند، مردم دوستشان دارند، امضا می‌گیرند و می‌خواهند مانند آنها شوند.

برخی دلشان می‌خواهد از رنگ لباس، مدل مو، حرکات و رفتار از آنها تبعیت کنند تا شبیه آنها شوند، شلوار پاره می‌پوشند چرا که فلان بازیگر در فیلمی چنین پوششی داشته، این کار نوعی ضعف شخصیت و تقلید کورکورانه است؛ این رفتار نامعقول و ناشی از ضعف عقل است؛ کار به جایی می‌رسد در مورد مسائلی آن فرد مشهور تخصص ندارد نظر وی را می‌پرسند.

اگر یک جامعه ای در جهان گل کرد نیز امتیازاتی مادی از این دست خواهد داشت؛ مسائل صنعتی، داشتن تفریح گاه، موزه، علم، صنعت نظامی، تبلیغات رسانه ای برتر موجب می‌شود ملت هایی که اینها را ندارند خود را ضعیف دانسته و احساس حقارت کنند مانند بچه ای که در برابر هم سالان خود که ظاهری آراسته دارند احساس حقارت می‌کنند.

منبع

یا زهرا

آیت الله بهجت: تاثیر صدق و راستگویی در رویای صادقه و صفای نفس

به نام خدا

آیت الله بهجت:

راستگویى، در دیدن رؤیاى صادقه و صفاى روح خیلى مؤثّر است

در روایتی منسوب به رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم آمده است: أصدقکم رؤیا أصدقکم حدیثا – آن کسی که خوابهای راست تری می بیند همانکسی است که راستگوتر است.

« الرسالة القشیریة، ص 527 »

منبع

یازهرا

آیت الله بهجت: تاثیر صدق و راستگویی در رویای صادقه و صفای نفس

به نام خدا

آیت الله بهجت:

راستگویى، در دیدن رؤیاى صادقه و صفاى روح خیلى مؤثّر است

در روایتی منسوب به رسول الله صلی الله علیه و آله و سلم آمده است: أصدقکم رؤیا أصدقکم حدیثا – آن کسی که خوابهای راست تری می بیند همانکسی است که راستگوتر است.

« الرسالة القشیریة، ص 527 »

منبع

یازهرا

توصیه های یک دیپلمات به عباس بن علی (ع)

به نام خدا

آقا جان سلام!
راستش خیلی وقت بود که می خواستم چند کلمه خودمانی با شما درد دل کنم. نمی دانم! شاید هر کس دیگر غیر از شما بود، از کلمه درد دل استفاده نمی کردم. شاید صراحتا می گفتم می خواهم چند خط انتقاد کنم، گله کنم یا یک چیزی توی همین مایه ها! اما خب چه کنم که احترام شما خیلی واجب است و الان هم که دارم این حرف ها را می زنم، دست و پایم می لرزد و قلبم دارد از جا کنده می شود.
قبلش البته باید این نکته را بگویم که بنده خودم از ارادتمندان شما هستم و همین مراسم عزاداری دهه ی اول محرم، که همه ساله توی وزارت خانه برگزار می شود به همت من بوده و خودتان هم که حتما شاهد بوده اید که چقدر تلاش می کنم تا این مراسم با مشارکت هرچه بیشتر کارکنان وزارت برگزار شود.
منظور اینکه یک وقت خدایی نکرده از حرف هایی که می خواهم بزنم سوءتفاهم پیش نیاید!!
می دانید آقا جان؟! چند وقت است دارم به این فکر می کنم که آیا نمی شد جوری عمل کرد که در عاشورای سال ۶۱ هجری آن فاجعه ی بزرگ پیش نیاید؟! واقعا نمی شد؟!
با کمال معذرت و با همه ی احترامی که برای شما قائلم باید بگویم که در این ماجرا دو طرف افراط کردند!! به نظر من اگر کمی تدبیر و عقلانیت به خرج داده می شد، این فاجعه پیش نمی آمد! به نظر من، ما مصالح جبهه ی قلیل و ضعیف حسینی را نادیده گرفتیم و با دست خودمان بهترین نیروهای ایمانی و ارزشیِ زمانه را به مسلخ بردیم!

ما امروز در حرفه ی خودمان اصطلاحی داریم با عنوان «رایزنی دیپلماتیک»! من هرچه فکر می کنم می بینم با رایزنی های دیپلماتیک می شد جلو این فاجعه را گرفت! شوخی که نیست! سر پسر پیغمبر خدا و بهترین اعوان و انصارش بر نیزه ی جفا رفت و اهل بیت مظلوم و زن و بچه ی معصومش، چهل روز آواره ی سفر اسارت شدند آن هم با آن اوصافی که می دانید و می دانیم! آیا این هزینه ی کمی بود؟! آیا ارزش نداشت برای جلوگیری از این هزینه ی گزاف، با طرف مقابل راه می آمدیم و اینقدر روی موضع خودمان پافشاری نمی کردیم؟!

فدایتان شوم؛ لطفا احساسی برخورد نکنید! بیایید کمی منطقی باشیم!!
یک طرف یک لشگر سی هزار نفری با پیشرفته ترین تجهیزات نظامی و با ثروت انبوه و امکانات مادی فراوان و یک طرف دیگر هفتاد و دو نفر. فقط هفتاد و دو نفر. عقل چه حکم می کند؟! نه! واقعا عقل چه حکم می کند غیر از رایزنی و تعامل؟!
بالاخره آدم هر قدر هم که پلید باشد دیگر از شیطان که بدتر نیست! هست؟! شمر و عمر سعد خیلی که بد بودند، نهایتاً شیطان بودند! خب؛ ما الان در کشور خودمان داریم این مسیر را تجربه می کنیم. داریم با شیطان مذاکره می کنیم. آن هم شیطان بزرگ! البته حواسمان خیلی جمع است که یک وقت کلاه سرمان نرود! گفته ایم مذاکره باید برد-برد باشد. یعنی هم ما که در جبهه ی حق هستیم سود کنیم و هم شیطان!!
خب آیا بهتر نبود همین مدل در کربلا هم پیاده می شد و ما نیروهای ارزشمند و بی نظیر جبهه ی حسینی را به این راحتی از دست نمی دادیم و به موازات آن، مخفیانه به کادرسازی و یارگیری و تربیت نیروی مضاعف می پرداختیم تا احیانااگر خدایی نکرده یک روز ضرورت اقدام نظامی هم پیش آمد، با عده و عُده ی کافی و از موضع قدرت وارد عرصه ی نبرد می شدیم؟!
مثلا خود شما آقا جان! من شنیده ام شب عاشورا برایتان امان نامه آورده اند. خب این یعنی یک فرصت بسیار عالی! در دیپلماسی، ما به این جور اقدامات از طرفل دشمن، اصطلاحا می گوییم «چراغ سبز»! شاید می شد به بهانه ی این اقدام جلسه ای ترتیب داده شود، چانه زنی شود، بده بستانی انجام شود! ولی شما به راحتی این فرصت را از دست دادید و با یک ادبیات تند، امان نامه را رد کردید!
ببینید آقا جان! من نمی گویم که شما باید امان دشمن را می پذیرفتید و حسین را رها می کردید. زبانم لال… خاک بر دهانم…
حرف من این است که آوردن این امان نامه می توانست یک فرصت باشد برای رایزنی و مذاکره حداقل برای رفع تحریم آب! بگذریم اصلا…
حرف در این باره زیاد است.
راستی آقا جان باز هم بگویم این حرف ها همه اش از سر دلسوزی بود هاا! و گرنه من شما را بی نهایت دوست دارم!
مخلص شما: دیپلمات

منبع

توصیه های یک دیپلمات به عباس بن علی (ع)

به نام خدا

آقا جان سلام!
راستش خیلی وقت بود که می خواستم چند کلمه خودمانی با شما درد دل کنم. نمی دانم! شاید هر کس دیگر غیر از شما بود، از کلمه درد دل استفاده نمی کردم. شاید صراحتا می گفتم می خواهم چند خط انتقاد کنم، گله کنم یا یک چیزی توی همین مایه ها! اما خب چه کنم که احترام شما خیلی واجب است و الان هم که دارم این حرف ها را می زنم، دست و پایم می لرزد و قلبم دارد از جا کنده می شود.
قبلش البته باید این نکته را بگویم که بنده خودم از ارادتمندان شما هستم و همین مراسم عزاداری دهه ی اول محرم، که همه ساله توی وزارت خانه برگزار می شود به همت من بوده و خودتان هم که حتما شاهد بوده اید که چقدر تلاش می کنم تا این مراسم با مشارکت هرچه بیشتر کارکنان وزارت برگزار شود.
منظور اینکه یک وقت خدایی نکرده از حرف هایی که می خواهم بزنم سوءتفاهم پیش نیاید!!
می دانید آقا جان؟! چند وقت است دارم به این فکر می کنم که آیا نمی شد جوری عمل کرد که در عاشورای سال ۶۱ هجری آن فاجعه ی بزرگ پیش نیاید؟! واقعا نمی شد؟!
با کمال معذرت و با همه ی احترامی که برای شما قائلم باید بگویم که در این ماجرا دو طرف افراط کردند!! به نظر من اگر کمی تدبیر و عقلانیت به خرج داده می شد، این فاجعه پیش نمی آمد! به نظر من، ما مصالح جبهه ی قلیل و ضعیف حسینی را نادیده گرفتیم و با دست خودمان بهترین نیروهای ایمانی و ارزشیِ زمانه را به مسلخ بردیم!

ما امروز در حرفه ی خودمان اصطلاحی داریم با عنوان «رایزنی دیپلماتیک»! من هرچه فکر می کنم می بینم با رایزنی های دیپلماتیک می شد جلو این فاجعه را گرفت! شوخی که نیست! سر پسر پیغمبر خدا و بهترین اعوان و انصارش بر نیزه ی جفا رفت و اهل بیت مظلوم و زن و بچه ی معصومش، چهل روز آواره ی سفر اسارت شدند آن هم با آن اوصافی که می دانید و می دانیم! آیا این هزینه ی کمی بود؟! آیا ارزش نداشت برای جلوگیری از این هزینه ی گزاف، با طرف مقابل راه می آمدیم و اینقدر روی موضع خودمان پافشاری نمی کردیم؟!

فدایتان شوم؛ لطفا احساسی برخورد نکنید! بیایید کمی منطقی باشیم!!
یک طرف یک لشگر سی هزار نفری با پیشرفته ترین تجهیزات نظامی و با ثروت انبوه و امکانات مادی فراوان و یک طرف دیگر هفتاد و دو نفر. فقط هفتاد و دو نفر. عقل چه حکم می کند؟! نه! واقعا عقل چه حکم می کند غیر از رایزنی و تعامل؟!
بالاخره آدم هر قدر هم که پلید باشد دیگر از شیطان که بدتر نیست! هست؟! شمر و عمر سعد خیلی که بد بودند، نهایتاً شیطان بودند! خب؛ ما الان در کشور خودمان داریم این مسیر را تجربه می کنیم. داریم با شیطان مذاکره می کنیم. آن هم شیطان بزرگ! البته حواسمان خیلی جمع است که یک وقت کلاه سرمان نرود! گفته ایم مذاکره باید برد-برد باشد. یعنی هم ما که در جبهه ی حق هستیم سود کنیم و هم شیطان!!
خب آیا بهتر نبود همین مدل در کربلا هم پیاده می شد و ما نیروهای ارزشمند و بی نظیر جبهه ی حسینی را به این راحتی از دست نمی دادیم و به موازات آن، مخفیانه به کادرسازی و یارگیری و تربیت نیروی مضاعف می پرداختیم تا احیانااگر خدایی نکرده یک روز ضرورت اقدام نظامی هم پیش آمد، با عده و عُده ی کافی و از موضع قدرت وارد عرصه ی نبرد می شدیم؟!
مثلا خود شما آقا جان! من شنیده ام شب عاشورا برایتان امان نامه آورده اند. خب این یعنی یک فرصت بسیار عالی! در دیپلماسی، ما به این جور اقدامات از طرفل دشمن، اصطلاحا می گوییم «چراغ سبز»! شاید می شد به بهانه ی این اقدام جلسه ای ترتیب داده شود، چانه زنی شود، بده بستانی انجام شود! ولی شما به راحتی این فرصت را از دست دادید و با یک ادبیات تند، امان نامه را رد کردید!
ببینید آقا جان! من نمی گویم که شما باید امان دشمن را می پذیرفتید و حسین را رها می کردید. زبانم لال… خاک بر دهانم…
حرف من این است که آوردن این امان نامه می توانست یک فرصت باشد برای رایزنی و مذاکره حداقل برای رفع تحریم آب! بگذریم اصلا…
حرف در این باره زیاد است.
راستی آقا جان باز هم بگویم این حرف ها همه اش از سر دلسوزی بود هاا! و گرنه من شما را بی نهایت دوست دارم!
مخلص شما: دیپلمات

منبع

اثر غیبت در بیان علامه طباطبایی(ره)

به نام خدا

حجة الاسلام سید احمد فاطمی نقل می‌کند:

در اوایل طلبگی‌ام، روزی مرحوم علامه طباطبایی به حجره‌ام تشریف آوردند و فرمودند:

« به ظاهر در این جا غیبت شده است! »

گفتم: بله؛ پیش از آمدن شما، چند نفر که درسشان از من بالاتر بود، این جا بودند و غیبت کسی را کردند. علامه فرمودند:

« باید می‌گفتی از این جا بروند، این حجره دیگر برای درس خواندن مناسب نیست؛ اتاق خود را عوض کن.»

یا زهرا

اثر غیبت در بیان علامه طباطبایی(ره)

به نام خدا

حجة الاسلام سید احمد فاطمی نقل می‌کند:

در اوایل طلبگی‌ام، روزی مرحوم علامه طباطبایی به حجره‌ام تشریف آوردند و فرمودند:

« به ظاهر در این جا غیبت شده است! »

گفتم: بله؛ پیش از آمدن شما، چند نفر که درسشان از من بالاتر بود، این جا بودند و غیبت کسی را کردند. علامه فرمودند:

« باید می‌گفتی از این جا بروند، این حجره دیگر برای درس خواندن مناسب نیست؛ اتاق خود را عوض کن.»

یا زهرا

خاطره‌ای در مورد دزدیده شدن ماشین استاد مهندسی و نوع رفتار ایشان

به نام خدا

بعد از درگذشت استاد، خاطره‌ای در مورد دزدیده شدن ماشین ایشان و نوع رفتار ایشان منتشر شد، خود استاد در برنامه سمت خدا این جریان را گفته بودند اما نگفتند ماجرای خودشان بوده و حتی بعد از وفات استاد، مجری برنامه سمت خدا گفت که من تا این لحظه نمی‌دانستم ماجرای خود استاد مهندسی بود.

فرزند استاد مهندسی خاطره را اینگونه نقل میکنند:

قضیه این بود که ایشان یک پیکان داشتند. برادرم، این را برداشت و رفت تهران و وقتی برگشت، دیدم که به همراه پدر به اتاق رفتند. بعد از مدتی بیرون آمدند و دیدیم که پدر می‌خندند.

به ما گفتند می‌دانید احمد مرا به اتاق برده چه می‌گوید؟ خبر می‌دهد که ماشین را دزدیده‌اند. این که چیزی نیست و من آن دزد را حلالش کردم  و ان شاء الله خداوند او را هدایت کند تا از این کار دست بردارد ولی در مورد این مالی که از من گرفته، من حلال کردم.

بعد به ما گفتند که این مسائل غم و غصه نیست. غم و غصه زمانیست که انسان در یک روز گناهی کرده باشد و گرنه یک مشت آهن‎پاره در دست ما بود و به خاطر اینکه ما آن را در اختیار داشتیم، چقدر دردسر برای ما به وجود آورده بود و مسئولیت و نگهداری آن به عهده من بود و حالا در دست دیگریست و نگهداری‌اش بر دوش او افتاده است.

ایشان این حرف را در شرایطی می‌زدند که این طور نبود که وضع مالی خوبی داشته باشیم که اگر امروز این ماشین را از ایشان دزدیدند، ایشان فردا یکی بهتر را بخرند.

ما از آن به بعد دیگر ماشین نداشتیم. ولی باز خم به ابرو نیاوردند و برادرم را سرزنش نکردند و حتی دزد را بخشیدند.

منبع

یا زهرا

خاطره‌ای در مورد دزدیده شدن ماشین استاد مهندسی و نوع رفتار ایشان

به نام خدا

بعد از درگذشت استاد، خاطره‌ای در مورد دزدیده شدن ماشین ایشان و نوع رفتار ایشان منتشر شد، خود استاد در برنامه سمت خدا این جریان را گفته بودند اما نگفتند ماجرای خودشان بوده و حتی بعد از وفات استاد، مجری برنامه سمت خدا گفت که من تا این لحظه نمی‌دانستم ماجرای خود استاد مهندسی بود.

فرزند استاد مهندسی خاطره را اینگونه نقل میکنند:

قضیه این بود که ایشان یک پیکان داشتند. برادرم، این را برداشت و رفت تهران و وقتی برگشت، دیدم که به همراه پدر به اتاق رفتند. بعد از مدتی بیرون آمدند و دیدیم که پدر می‌خندند.

به ما گفتند می‌دانید احمد مرا به اتاق برده چه می‌گوید؟ خبر می‌دهد که ماشین را دزدیده‌اند. این که چیزی نیست و من آن دزد را حلالش کردم  و ان شاء الله خداوند او را هدایت کند تا از این کار دست بردارد ولی در مورد این مالی که از من گرفته، من حلال کردم.

بعد به ما گفتند که این مسائل غم و غصه نیست. غم و غصه زمانیست که انسان در یک روز گناهی کرده باشد و گرنه یک مشت آهن‎پاره در دست ما بود و به خاطر اینکه ما آن را در اختیار داشتیم، چقدر دردسر برای ما به وجود آورده بود و مسئولیت و نگهداری آن به عهده من بود و حالا در دست دیگریست و نگهداری‌اش بر دوش او افتاده است.

ایشان این حرف را در شرایطی می‌زدند که این طور نبود که وضع مالی خوبی داشته باشیم که اگر امروز این ماشین را از ایشان دزدیدند، ایشان فردا یکی بهتر را بخرند.

ما از آن به بعد دیگر ماشین نداشتیم. ولی باز خم به ابرو نیاوردند و برادرم را سرزنش نکردند و حتی دزد را بخشیدند.

منبع

یا زهرا