به نام خدا
حضرت امام در نجف اشرف معمولا برای شهادت ائمه در منزل روضه و ذکرمصیبت داشتند که آقای کشمیری آن را انجام می داد، اما برای شهادت حضرت زهرا سه روز آن هم دو بار، در فاطمیه اول و دوم و در ولادت معصومین علیهم السلام نیز جلوس داشتند و گاهی هم مداحان اهل البیت شعرمی خواندند.
ظاهرا در 20 جمادی الثانی 1388 قمری که سالروز ولادت حضرت زهرا سلام الله علیه بود طبق معمول حضرت امام در حیاط منزلشان که حدود چهل متر مربع مساحت داشت و آکنده از جمعیت بود جلوس کرده بودند. در آن روز یکی از مداحان ایرانی که بسیار خوش صدا بود و تازه به عراق آمده بود اجازه گرفت و شروع کرد به خواندن قصیده ای در باره ی حضرت زهرا (س) تا رسید به بیتی که برای بالا بردن مقام حضرت زهرا بوی تحقیر بعضی از انبیاء عظام از آن استشمام می شد در حالی که جمعیت سر و پا گوش بودند حضرت امام قبل از آنکه جمله تمام شود با لحنی تند فریاد زدند: آقا این چه حرفهایی است می خوانید. آقا این مطلب را نخوان؛ و به این ترتیب با وجود علاقه و ارادت فوق العاده به حضرت زهرا (س) برای یک لحظه هم نتوانستند شکستن مرزهای الهی را با کوچک شمردن انبیاء به خاطر حضرت زهرا تحمل کنند و بدون هیچ رودربایستی با این که میزبان جلسه بودند و مداح میهمان بود بی درنگ و در میان جمع و در وسط جمله با قاطعیت او را نهی کردند.
منبع: حجت الاسلام رحیمیان، حدیث رویش مرکز اسناد انقلاب اسلامی، ص 205
یا زهرا
