رسیدگی به گرفتاری همدیگر در کلام العبد آیت الله بهجت
به نام خدا
این نکته از معلومات و واضح و آشکار و از مسلّمیّات شرع است که چنان چه مسلمانى دید که مسلمانى گرفتار است و با اندک همت، گرفتارى او رفع مىشود، در این صورت اگر همت نکند، معاقَب خواهد بود.
از پنجاه میلیون نفر شیعه که در ایران است، حدّاقل ده میلیون نفر الآن مىتوانند، دست کم ماهى یک تومان در صندوق خیریّه بریزند. اگر کسى بگوید که این مقدار را هم نمىتوانم، دروغ مىگوید! آیا با این پولهاى ذخیره شده، نمىتوان گرفتارىهاى ضرورى اهل مملکت را رفع نمود؟! نمیدانیم از دست خودمان به چه کسى شکایت کنیم؟!
با این حال، به هر کس که بگوییم شما متصدّى جمع آورى تبرّعات و انفاقات براى محرومین و محتاجان باشید، مىگوید: ما از همه محتاجتر هستیم! بهاییها که از دین هیچ ندارند جز تعاطف از راه کمک کردن مردم را به مرامشان دعوت مىکنند. وقتى مىفهمند کسى ضعیف و محتاج است، از او دستگیرى مىکنند. مثلاً به او مىگویند در فلان مکان بنشین سیگار وکبریت بفروش، و مىآیند و عوض یک ریال یک تومان به او مىدهند تاپس از چند روز مستغنى شود. و یا وقتى مىدیدند شخصى از هم مذهبهاى آنها ضعیف است، فورا در اداره یا کارخانهاى، کارى براى او پیدا مىنمودند. چرا ما تعاطف نداریم، و این همه با رخاء و گشایش یکدیگر دشمنیم؟!
یا زهرا
امام صادق هم یه حدیثی دارن که میگن مبادا غیرمسلمون ها در عمل به قرآن از شما پیشی بگیرن...که تو بعضی امور می بینیم گرفتن...