کو عمل کننده؟ کو عمل کننده آقا؟
یک چیز به شما می گویم
که هر جا بروید،
این است و جز این نیست،
بروید و گناه نکنید.
یا زهرا
حضرت عده ای را که در مسجد به بهانه توکل بی کار نشسته بودند را به شدت عتاب کرد و فرمودند تفاوت شما با سگ های ولگرد چیست؟ آنها نیز مانند شما در کوچه ها چشم به دست دیگران دارند اگر غذایی به آنها بدهند می خوردند و گرنه صبر می کنند تا کسی برایشان غذا بیاورد. کسانی که در مسجد بودند خود را دارای معرفت و عرفان می دانستند و انتظار داشتند امیرالمؤمنین(ع) آنها را تحسین کند اما با این برخورد جا خوردند و از حضرت سؤال کردند پس باید چه گونه توکل کنیم؟ حضرت در پاسخ فرمودند مانند ما باشید؛ اگر خداوند چیزی به شما عطا کرد هر چقدر نیاز دارید استفاده کنید و ما بقی را به نیازمندان بدهید و آن را برای خود یا فرزندان خود ذخیره نکنید. حضرت فرمود اگر بعد از تلاش و انجام وظیفه به نتیجه نرسیدید آن گاه خداوند را شکر کنید که این را به مصلحت شما دانسته است؛ در این شرایط صرف صبر کردن هنری نیست بلکه مهم این است که در این حالت سپاس گزار خداوند باشید.
ایشان در توضیح مبانی شناختی انسان متوکل، اظهار کردند: متوکل در ارتباط با انسان های دیگر آنها را ابزار انجام کارها می داند و اعتقاد دارد که اینها کاری را خلاف خواسته خداوند نمی توانند انجام دهند به همین دلیل چنین شخصی به دنبال پارتی و رشوه نمی رود.
ایشان معرفت را در مرحله بالاتری از توکل دانستند و گفتند: کشاورز دانه را می کارد و به آن رسیدگی می کند اما برای این که باران ببارد و محصول خوبی داشته باشد به خدا توکل می کند این مرحله آسانی از توکل است، اما در ارتباط با انسان هایی که خود مختار و با شعور هستند گاهی امر مشتبه می شود که این کار تنها از عهده آن شخص بر می آید. وی افزود: وقتی از افرادی که توکل واقعی ندارند می پرسید مگر خدا را قبول نداری؟ پاسخ می دهند خدا را قبول دارم او جای خود را دارد اما، همین«اما» نشان می دهد که وی توانایی انجام آن کار را در دست دیگری می داند.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مصباح
یا زهرا
حضرت عده ای را که در مسجد به بهانه توکل بی کار نشسته بودند را به شدت عتاب کرد و فرمودند تفاوت شما با سگ های ولگرد چیست؟ آنها نیز مانند شما در کوچه ها چشم به دست دیگران دارند اگر غذایی به آنها بدهند می خوردند و گرنه صبر می کنند تا کسی برایشان غذا بیاورد. کسانی که در مسجد بودند خود را دارای معرفت و عرفان می دانستند و انتظار داشتند امیرالمؤمنین(ع) آنها را تحسین کند اما با این برخورد جا خوردند و از حضرت سؤال کردند پس باید چه گونه توکل کنیم؟ حضرت در پاسخ فرمودند مانند ما باشید؛ اگر خداوند چیزی به شما عطا کرد هر چقدر نیاز دارید استفاده کنید و ما بقی را به نیازمندان بدهید و آن را برای خود یا فرزندان خود ذخیره نکنید. حضرت فرمود اگر بعد از تلاش و انجام وظیفه به نتیجه نرسیدید آن گاه خداوند را شکر کنید که این را به مصلحت شما دانسته است؛ در این شرایط صرف صبر کردن هنری نیست بلکه مهم این است که در این حالت سپاس گزار خداوند باشید.
ایشان در توضیح مبانی شناختی انسان متوکل، اظهار کردند: متوکل در ارتباط با انسان های دیگر آنها را ابزار انجام کارها می داند و اعتقاد دارد که اینها کاری را خلاف خواسته خداوند نمی توانند انجام دهند به همین دلیل چنین شخصی به دنبال پارتی و رشوه نمی رود.
ایشان معرفت را در مرحله بالاتری از توکل دانستند و گفتند: کشاورز دانه را می کارد و به آن رسیدگی می کند اما برای این که باران ببارد و محصول خوبی داشته باشد به خدا توکل می کند این مرحله آسانی از توکل است، اما در ارتباط با انسان هایی که خود مختار و با شعور هستند گاهی امر مشتبه می شود که این کار تنها از عهده آن شخص بر می آید. وی افزود: وقتی از افرادی که توکل واقعی ندارند می پرسید مگر خدا را قبول نداری؟ پاسخ می دهند خدا را قبول دارم او جای خود را دارد اما، همین«اما» نشان می دهد که وی توانایی انجام آن کار را در دست دیگری می داند.
منبع: پایگاه اطلاع رسانی آیت الله مصباح
یا زهرا
